فراق

فاطمه جان! چطور بگویم؟
فراق تو سخت است، سخت ترین است، تاب آوردنی نیست.تحمل کردنی نیست.
کارم شده است گریه حسرت آمیز و شیون حزن انگیز،
گریه برای دوستی که خود به بهترین راه پا گذاشت و مرا تنها گذاشت.

ای اشک همیشه ببار !
ای چشم هماره همراهی کن
که غم از دست دادن دوست،
غم جاودانه است.
دوستی که هیچ کس جای او را در قلبم
پر نمی کند، یاری که هیچ دیِِّاری به قدر او
عشقم را معطوف خود نمی کند،
یاری که از پیش چشم و کنار جسم
رفته است اما از درون قلبم هرگز.

فاطمه جان ! عزیز دلم !
چه سود که در کنار قبر تو نازنین بایستم،
به تو سلام کنم و با تو سخن بگویم وقتی پاسخی از تو می شنوم. چه شده است ترا فاطمه جان
که پاسخ نمی دهی ؟ آیا سنت دوستی را فراموش کرده ای ؟

نوشته شده توسط : مشکات

نظرات ديگران [ نظر]